خیارج بوئین زهرا
روستاي خيارج/
بوئین زهرا /
قزوینخیارج روستائی در جنوب دشت قزوین و در محدوده بخش رامند از توابع شهرستان بوئین زهرا در استان قزوین می باشد. خیارج در ۴۹ درجه و ۴۳ دقیقه طول جغرافیائی و ۳۵ درجه و ۴۸ دقیقه عرض جغرافیائی و در کنار جاده ترانزیت فعلی تهران- همدان، واقع شده است، شایان ذکر است که در قدیم جاده قدیم، به جاده تبریز – اصفهان، مشهور بوده و جزئی از جاده ابریشم بوده است.فاصله آن تا مرکز استان (قزوین) حدود ۶۰ کیلومتر و تا تهران حدود ۱۶۰ کیلومتر است.
معرفی روستا[ویرایش]
خیارج روستائی در جنوب دشت قزوین و در محدوده بخش رامند از توابع شهرستان بوئین زهرا در استان قزوین می باشد. خیارج در ۴۹ درجه و ۴۳ دقیقه طول جغرافیائی و ۳۵ درجه و ۴۸ دقیقه عرض جغرافیائی و در کنار جاده ترانزیت فعلی تهران- همدان، واقع شده است، شایان ذکر است که در قدیم جاده قدیم، به جاده تبریز – اصفهان، مشهور بوده و جزئی از جاده ابریشم بوده است.فاصله آن تا مرکز استان (قزوین) حدود ۶۰ کیلومتر و تا تهران حدود ۱۶۰ کیلومتر است.ارتفاع متوسط خیارج از سطح دریا ۱۲۸۰ متر بوده و از شمال به روستای لوشکان، از شمال شرقی به شهر شال و قلعه هاشم خان (شهرک مدرس فعلی)،از شرق به روستای خوزنین، و از جنوب به دانسفهان (مرکز بخش رامند) و از غرب به روستاهای یارآباد (منطقه ییلاقی مربوط به پرویز یار افشار سناتور انتصابی شاه) و جعفر آباد منتهی می شود.از ارتفاعات و کوه های اطراف روستا تنها می توان به رشته کوه های رامند که در حدود ۱۵ کیلومتری روستا قرار دارند اشاره نمود.
روستای خیارج در دشت قزوین واقع شده است، لیکن به علت نزدیکی با مناطق کوهستانی و کوهپایه ای و دوری از دریا، دارای آب و هوای حد فاصل بین آب و هوای صحرائی و مدیترانه ای است و می توان آن را از نظر اقلیمی معتدل به حساب آورد.زمستان و تابستانش گرما و سرمای معتدل و قابل تحمل، و بهارش هوائی روح نواز دارد که بوته های انگور را از خواب زمستانی بیدار کرده و شکوفه های سفید بادام را در مقابل دیدگان قرار می دهد، و پاییزش باران تند و تیزی نثار دشت می کند.
آمار جمعیت روستا در طی چند سال گذشته دارای نوسانات زیاد بوده است، که دلیل عمده ی آن مهاجرت است؛ اعداد و ارقام ذیل به روشنی بیانگر این نوسان است:
سال و میزان جمعیت/ نفر (۱۳۳۷/ ۲۷۸۴ نفر) و (۱۳۴۵/ ۱۵۵۴ نفر) و(۱۳۵۵/۱۹۰۸ نفر) و (۱۳۶۵/ ۲۱۸۳ نفر) و (۱۳۷۰/۲۲۹۴ نفر) و ( ۱۳۷۵/ ۱۷۵۰ نفر) و(۱۳۷۸/۱۸۰۰ نفر)
آخرین آمارگیری مربوط به سال ۱۳۷۸ می باشد که به همت شورای اسلامی روستا انجام گرفته است و در آن شرحی بر ترکیب جمعیت نیز نوشته شده است که در این جا به صورت خلاصه بخشی از آن را می آوریم:
ترکیب سنی: آمارگیری سال ۷۸ نشان می دهد که ۵/۳۴% از جمعیت در سنین زیر۱۹ سال و ۶۵% زیر ۳۰ سالگی هستند، هم چنین جمعیت بالای ۶۰ سال روستا نسبتی معادل ۹/۱۲%از کل جمعیت را تشکیل می دهد که در مجموع علی رغم مهاجرت های بی رویه ی نسل جوان، ترکیب جمعیت روستا از نظر سنی هنوز هم جوان است.
گیاهان روستا را می توان در دو دسته ی عمده ی گیاهان خودرو و گیاهان کاشتنی دسته بندی نمود:
گیاهان خودرو:گیاهان خودروی خوراکی توسط انسان هم چون قازیاغی، انجیمکه، سلمک، تلخک، ماره جیمکه، شینگه، نرمینکه، قجی، گوبلکه و….گیاهان خودروی غیر خوراکی همچون چمن، گورمه، گون، پونه، انواع تیغ و خار(قانقال، زرد تی، تیاله،….) نرگاسه سر، شتکه، خینگه ولگ، ورک، اسپند.
گیاهان کاشتنی:گندم، جو، نخود، کرچک، صفی جات ( که به دو صورت دیم و آبی کشت می شود) یونجه، شبدر، سبزیجات، چغندر، آفتابگردان، لوبیا، و.…
محصولات کشاورزی[ویرایش]
گندم: از قدیمی ترین و اصلی ترین محصولات روستاست، کاشت آن معمولاً در مهرماه و برداشت آن در اوایل و اواسط تابستان انجام می شود.گفتنی است که قریب به۵۰% از زمین های زیر کشت آبی به گندم اختصاص می یابد، در حال حاضر، دروی گندم به اشکال دستی و یا ماشین علف چینی (دروگر) و کوبیدن آن با ماشین خرمنکوب و تراکتور انجام می شود.
جو: این محصول بیش تر برای مصارف و نیاز داخلی روستا کشت می شود و جهت تغذیه ی احشام مورد استفاده قرار می گیرد و کشت آن همزمان با گندم و برداشت آن معمولاً چند هفته زودتر از گندم صورت می گیرد.
صیفی جات: صیفی جات شامل، خربزه، خیار، هندوانه، طالبی، گوجه فرنگی ، سیب زمینی، پیاز، لوبیا ، تخمه ی آفتابگردان از محصولاتی است که در اواخر بهار کشت و معمولاً حداکثر تا اواخر تابستان برداشت می شود، و غیر تخمه آفتابگردان، سایر محصولات با انگیزه ی مصرف خانگی خود کشاورز کشت می شود.
علوفه: علوفه، همانند یونجه و شبدر نیز برای تغذیه ی دام ها به طور وسیع در روستا کشت می شود و یونجه با یک بار کشت تا ۷ سال و بیشتر و هر سال ۳ بار قابل برداشت است، ولی شبدر عمری چند ماهه دارد و به صورت تغذیه ی روزانۀ احشام استفاده می شود.
منبع[ویرایش]
وبلاگ روستای خیارج
