غریب محله
شهرستان
بهشهرمعرفي غریب محله[ویرایش]
غریب محلّه رو به خاطر این غریب محلّه نامیدند که مردم این روستا از جاهای مختلف(سوادکوه، روستای پوران(از نکاء)، بندر ترکمن و . . .) به اینجا اومدند و سکونت گزیدند.
در لغت نامه ی دهخدا درباره ی غریب محلّه اینطور نوشته شده: "دهی است از دهستان یخکش، بخش بهشهر، شهرستان ساری، که در ۲۴ هزار گزی(هر گز معدل ۱۱۴ سانتیمتر است) جنوب خاوری بهشهر قرار دارد. محلّی کوهستانی و جنگلی است و هوای آن معتدل مرطوب است و سکنه ی آن ۶۱۰ تن هستند که شیعه اند و به زبان مازندرانی و فارسی سخن می گویند. آب آن از چشمه و رودخانه ی بارکلا تأمین می شود و محصول آنجا غلّات و ارزن است. و شغل اهالی، زراعت وگلّه داری بوده و صنایع دستی زنان، کرباس و شال بافی است."
"رابینو(سنت لوئی)" شانزده سال درباره ی مازندران مطالعه کرد که در راستای همین امر به غریب محلّه هم سفر و راجع به مشخّصات و آداب و رسوم، محصولات و صنایع دستی و . . . غریب محلّه تحقیق کرده است که سفرنامه اش را در کتابی به نام "مازندران و استرآباد" به چاپ رسانید و منتشر کرد. که غلامعلی وحید مازندرانی آن را به فارسی ترجمه کرد.
غریب محلّه از درآمد(شرق) به روستاهای گالش محلّه و پرکلاء، از شمال به روستاهای شیخ محلّه و پچت، از شمال غربی به روستای ولم، از غرب به روستاهای چالکده و شیرداری و از جنوب به روستای لائی وصل است.
درآمد مردم این روستا از راه کشاورزی و دامپروری تأمین می شود. بیشتر محصولات روستا گندم، جو، لوبیا،کلزا و سیب زمینی ست.
حالا قبل از توضیحات بیشتر درباره ی محلّمون غریب محلّه، نام خانوادگی هم محلّه ای های گرامی رو می نویسم(چون در غریب محلّه همه یکی اند و کسی بزرگتر از دیگری نیست، به ترتیب حروف الفبا می نویسم):
آقایی – احمدی – اسدی – اصغری – اکبری – الله وردی – باباپور – بابایی – باقری – برزگر – پوینده – تقی پور – حاجی زاد(حاجی زاده) – حسن پور – حسن زاده – حسینی – حمزه – حمیدی – دوستی – رضاییان – رضامحمّدی – روشنپور – روشنعلی – روشنی – سعدی – سلیمانی – شعبانی – شفیعی – صفرعلی – طهماسبی – عبّاسی – علی اکبری – غلامحسنی – غلامی – فلّاح – قاسمپور – قاسمی – قربانعلی – قلیان – قلی پور – کریمی – گل محمّدی – محسنی – محمّدپور – محمّدزاده – محمّدی – موسی پور – موسی زاده – میرزایی – ولی پور – یخکشی(اگر احیاناْ اسمی از قلم افتاده، قصد و غرضی در کار نبوده، بالاخره پیریه و . . . فراموشی هم همسفرش
بالا محلّه، پایین محلّه،سیّد محلّه، روشنعلی محلّه، میان محلّه و ... تقسیمات عامیانه ی مردم این روستاست.
مدرسه ی غریب محلّه در دو مقطع ابتدایی و راهنمایی برای بچه های محل و روستاهای اطراف دائر است. در گذشته ( دهه ی ۶۰ . ۷۰ ) تعداد دانش آموزان مدرسه بیش از ۲۰۰ نفر و دارای ساختار بزرگتری بوده که در حال حاضر تعداد دانش آموزان از ۵۰ نفر فراتر نیست. کسان زیادی در این مدرسه زحمت کشیدند و راهنمای دانش آموزان در مدرسه بودند.در گذشته مدرسه مدیر ثابتی داشت و در حال حاضر یکی از معلّمان نقش مدیر رو هم ایفا می کند. در حال این مدرسه یک معلّم بومی دارد به نام حسن(یاسر) رضاییان که معلّم ابتدایی های مدرسه ست. زمین این مدرسه را مرحوم سیّد ابراهیم حسینی وقف ساختن مدرسه کرده است که نام مدرسه هم به نام او نامگذاری کرده اند. این مدرسه در سال های نه چندان دور بچّه هایی رو درس می داد که اینک در نقش استاد دانشگاه، دکتر، معلّم، مهندس، کارمند و . . . به مردم خدمت می کنند.
مسئول مخابرات و پست بانک محل رستم یخکشیه. کارهای اینترنتی اهالی رو هم انجام میده.
رفت و آمد اهالی روستا. در گذشته اهالی با پای پیاده مسیر غریب محلّه به بهشهر رو می پیمودند، که تقریباً یک روز به طول می انجامید، به مرور زمان وسیله نقلیّه به روی کار اومد. ابتدا تراکتور، بعد نیسان و بعد مینی بوس. در حال حاضر بیش از ۲۰ کیلو متر از جادّه غریب محلّه - بهشهر آسفالته است. که قنبر باباپور راننده ی مینی بوس محلّه که مسافرها رو یک ساعت بعد از طلوع آفتاب از غریب محلّه به بهشهر و ساعت ۱۲ از بهشهر به محل میبره. در ایّام تعطیل مثل ایّام عید و تابستون، برادرهای برزگر، حیدر، محمّد و احمد نیز به دلیل ازدیاد مسافران، به هم محلّی ها و قنبر کمک می کنند.
رسول غلامی یه نیسان آبیِ آبی داره البته خودش متأسفانه پرسپولیسیه، میرزا غلامی،صادق اصغری، ذوالفقار غلامی، رمضان الله وردی که همگی نیسان دارند که تقریباً همشون آبی رنگه، محمّدجعفر حمزه پزشک روستا یه لندوور تقریباً کرمی داره، اینها ماشین دارانی که ساکن غریب محلّه هستند. کسانی هم تراکتور دارند کم نیستند ماشاءالله، فکر می کنم بیشتر از ده تا باشه: برادران محسنی، برزگر، حسینی، اکبری، قلی پور، روشنعلی و . . ..
میرزا غلامی ۴۵ ساله قدیمی ترین کاسب محلّه که هنوز هم مثل قدیم مشتری های خودشو داره که هنوز هم مردم روستاهای اطراف نیز برای خرید خواروبار و خشکبار به مغازش رجوع می کنند. رحیم رضاییان، کربلایی میرزایی، رمضان الله وردی و روح الله گل محمّدی مغازه داران دیگر روستا هستند که مشتریهای مسیرشون رو مال خودشون کردند.
غریب محلّه یک مسجد و یک حسینیّه داره که حسینیّه ش تازه ساخته. زمین وضوخونه ی مسجد رو مرحوم حاج احمد اکبری وقف مسجد نموده است. مسجد غریب محلّه با کمک های شایان مرحوم حاج رجب گل محمّدی ساخته شد که هروقت صحبت از مراحل ساخت مسجد است، یاد او هم زنده میشود. روحشون شاد . .
غریب محلّه سیزده شهید رو تقدیم به انقلاب کرده است.
غریب محلّه ۱۲ نفر روحانی منبری داره که هر سال ماه رمضون و محرّم، به نوبت، یکیشون میشه روضه خون محل. شیخ محمّدقلی قلی پور که یکی از بزرگهای محلّه ست و اهالی محل براش احترام زیادی قائلن، در حال حاضر در شهر قم زندگی میکنه، ایشون سابقه ی منبریش زیادتر از بقیه است که بیش از ۱۵ سال(قبل از نوبتی شدن) آخوند محل بود. در قبل از انقلاب و قبل از اینکه آخوندی در محل باشه مرحوم حاج گل برار قلی پور(پدر شیخ محمّدقلی قلی پور) مردم رو با چگونگی اجرای احکام دین آشنا می کردند و به سؤالات و مشبّهات دینی اهالی رو پاسخگو بودند(روحش شاد . .). چون اسم بعضی از آخوند ها رو نمی دونم، از بردن اسم های بقیه خودداری می کنم که بعداً گلگی پیش نیاد.
اهالی این روستا به لطف خدا و به یمن انقلاب از نعمت برق، آب و تلفن برخوردارند. که انشاءالله گاز هم بیاد و بالاخره . . .. پیش شماره ی تلفن غریب محلّه هم ۰۱۵۲۶۸۵ است.
غریب محلّه پر از درخت سپیداره. گردو، بِه، انجیر هم زیاد داره. در زمین های اطراف درختان مِرس، مَرِز و موزی(بلوط) زیاد به چشم می خوره. یکی از درختانی که در جهان نادر است، درخت انجلی است که در جنگل های غریب محلّه به وفور یافت می شود، این درخت در ایران خاص استان مازندران است. درخت دیگری که اهالی از آن استفاده می کنند، درخت خاروِندی است که مردم روستا از میوه ی آن ترشی خوشمزه ای درست می کنند که خمیر مایه اصلی مواجینگ(خمیر طلا)(دسر محلّی اهالی) است که در شب نشینی های زمستان، مخصوصاً شب یلدا، از آن استفاده می کنند.
نقاط گردشگری غریب محلّه[ویرایش]
یکی از بهترین و زیباترین تفریحگاه ها که جنگل و درخت و چشمه و رود و رودخونه، همگی دست به دست هم دادند تا میزبان خوش ترین لحظات مردم باشند، "جِزی" است. جِزی در مسیر روستای غریب محلّه ست که در روستای ولم قرار داره. نام جِزی برگرفته از کلمه ی معجزی(معجزه ای) است که به مرور زمان معجزی به جِزی تغییر نام داد. یکی از اصلی ترین دلیل مردم برای اومدن به جِزی، شنا کردن در رودخونه ست و زدون گرمای شهر از تنشون. در جِزی چند جای مختلف برای شنا هست ولی یه جای اصلی شنا داره که در بعضی از روزهای تابستون اونقدر شلوغ می شه که چون همه توش جا نمی گیرند در دو نوبت استفاده می کنند. در جِزی خانم ها هم میتونند شنا کنند. که به طور نوبت با آقایون جاشونو عوض می کنند. یه جای مسطّح هم وجود داره که مردها فوتبال و والیبال و . . . بازی می کنند.
تفرّج گاه های دیگه ی این روستا "آسیو پشت(پشت آسیاب)"، "دئو" و "بین جِنُن" در جنوب، "دومدومی" درجنوب غربی، "تاریک چشمه" در جنوب شرقی، "هزار چشمه ی اسپه او"( که در بین روستای غریب محلّه و روستای وِلم قرار داره البته به مزارع غریب محلّه نزیکتره و غریب محلّه ای ها میگن مال ماست، وِلمی ها میگن مال ماست) در شمال غربی. "هزارچشمه ی اسپه او" یکی از چشمه های ده گانه ی جهان است. لازم به ذکر است که از جِزی و از روستای ولم هم میشه به اسپه او رسید. این مکان هایی رو که نام بردم به جز "بین جِنُن" واسه شنا کردن هم مناسبه.
چشمه ی سنگ بِن در شمال شرقی، پنج نو در شمال غربی، اِف چشمه در غرب و در ورودی روستا، از جمله جاهایی دیگری اند که ساعاتی آرام را میتوانند میزبان باشند. بیشتر از پنج چشمه هم در داخل روستاست که برای استفاده ی عموم می باشد.
تو این چند هکتار زمین عجب چیزهایی داریم . . !! نه . . ؟ "خدا رو شکر . ." .
آرامگاه اموات روستا، مزار غریب محلّه و معصوم زاده ی شیرداری ست.صلواتی می فرستیم برای آمرزش و شادی روحشون•" اَللّهُمَّ صلِّ عَلی مُحَمَّد وَ آلِ مُحَمَّد"•. . دنیا چه کوتاهه . . ! ! روزی، دنیا جای قایم موشک بازی های بچّگی هایمون بود، حالا که پیر شدیم، پس خاطره هایمان چه می شود!!؟
