النگ
روستاي النگ/
کردکوی /
گلستانروستای النگ از توابع شهرستان کردکوی در استان گلستان ایران است. این روستا در سه کیلومتری جاده کردکوی به طرف گرگان، در سمت راست قرار دارد. طی سالیان این روستا دو بار بر اثر بلایای طبیعی کاملاً ویران شده و هم اکنون سومین باری است که بازسازی شده است. مردم روستا اغلب کشاورز هستند. اغلب مردم فارس هستند و زبان آنها زبان مازندرانی با گویش محلی است. طوایف اصلی روستا سید النگی ، رحیمی النگی، مهدوی النگی ، ساورسفلی، ابطحی ، نجاتی می باشد.
معرفی روستا[ویرایش]
روستای النگ از توابع شهرستان کردکوی در استان گلستان ایران است. این روستا در سه کیلومتری جاده کردکوی به طرف گرگان، در سمت راست قرار دارد. طی سالیان این روستا دو بار بر اثر بلایای طبیعی کاملاً ویران شده و هم اکنون سومین باری است که بازسازی شده است. مردم روستا اغلب کشاورز هستند. اغلب مردم فارس هستند و زبان آنها زبان مازندرانی با گویش محلی است. طوایف اصلی روستا سید النگی ، رحیمی النگی، مهدوی النگی ، ساورسفلی، ابطحی ، نجاتی می باشد.
مردمان روستا مذهبی و از بزرگان این روستا می توان به حضرت آیت الله سید سجاد علوی (ره) - حضرت آیت الله سید محمد علی علوی گرگانی وحضرت آیت الله سید حسن مهر حسینی (میر حسن سید النگی ) نام برد . در این روستا یک امام‌زاده به نام امام زاده ظاهرابراهیم وجود دارد از نسل امام موسی کاظم که مردم محلی ایشان را برادر امام رضا می‌دانند.
باتوجه به موقعیت خاص جغرافیایی و همچنین مردمان خوب ،النگ همواره مورد توجه افراد و خانواده هایی بوده که از اطراف و مناطق مختلف مهاجرت نموده و خواهان سکونت در این روستا بوده اند که از جمله آن :
۱- پاوندیها ( جعفری،رجائی ) : این گروه از کوهستانهای اطراف مهاجرت نموده و در بالا محل روستا ساکن گردیده و شغل اصلی آنها دامداری می باشد ولی در کنار آن به کشاورزی نیز مشغول می باشند .
۲- سیستانیها : پس از خشکسالی های پی درپی منطقه سیستان و مشکلات ناشی از آن ، مردم این منطقه به استانهای همجوار و همچنین استان سرسبز گلستان(دشت گرگان)مهاجرت نموده اند که در این مهاجرت گروهی ، النگ نیز از این امر مستثنی نبود و جمعیت قابل توجهی در آن ساکن گردیدند، شغل اصلی این گروه کارگری و کشاورزی می باشد.
۳- گودارها: شغل اصلی آنها مطربی ولی به کارهای کشاورزی و کارگری نیز مشغول می باشند ، زبان آنها نیز متفاوت از زبان روستا بوده ولی با توجه به قدمت سکونت در روستا زبان آنها به زبان محلی روستا نزدیک شده است هرچند که تفاوتها را نیز هنوز می توان مشاهده کرد ، منطقه سکون آنها در دو نقطه روستا در پائین و بالا محل قرار دارد .
گودارها که در منابع تاریخی و محاورات مردم مازندران با نام‌های متفاوتی همچون گدار Godar ، گودار Gudar، گجر Gojar، گسار Gosar، خی کش Xikes و برخی عناوین دیگر خوانده شده‌اند در محاورات درون قومی خود را چوله Cule می‌نامند.
این قوم تیره ای از خنیاگرانند که در مقاطع مختلفی از تاریخ همراه با آهنگران، بازیگران و نجاران از شبه قاره هند به سرزمین ایران کوچانده شده‌اند.
گدارها امروزه به عنوان اقلیتی غیررسمی در فرهنگ، آداب و رسوم و زبان مازندرانی مستحیل شده‌اند و عمدتا در روستاها و محلات حد فاصل شهرستان
بهشهر تا گرگان خصوصا بندرگز و روستاهای النگ ، بالاجاده ، مزنگ متمرکز می‌باشند. گدارها به دلیل پیشنه‌ای دیرپا و مهارت در خنیاگری تاثیر قاطع و قابل ملاحظه‌ای در فرهنگ موسیقی منطقه به جای گذارده‌اند.قوم گدار توانسته‌اند به تدریج و با گذشت زمان بخشی از نغمات، الحان و دانسته‌های موسیقی قوم خود را به استادی با موسیقی مازندران تلفیق نمایند، از همین رو امروزه بسیاری از مقامات و ریزمقامات مازندرانی در بخش سازی و هم در قسمت آوازی، در مناطق شرقی
مازندران ، دارای نوعی حالات و لهجة انحصاری است که از آنها به عنوان موسیقی گداری یاد می شود.
آنها به دلیل استعداد ویژة قومی و سابقه در زمینة موسیقی موفق شده‌اند با فراگیری استادانه برخی از سازهای ترکمنی و خراسانی برای مردم این منطقه بیان تازه‌ای بیابند. از طریق هنرمندان گدار نوع ویژه‌ای از موسیقی در مناطق شرق مازندران موجود است که از موسیقی روایی و خنیایی پرقدمت مازندران الهام گرفته است، که این موسیقی با عنوان «موسیقی شرقی» شناخته می شود.
منبع[ویرایش]
وبلاگ روستای النگ
