فائو
فائو: تجارت آزاد بیشتر، گرسنگی بیشتر
نشست سازمان خواروبار و کشاورزی سازمان ملل (FAO) با موضوع
امنیت غذایی در روز پنجم ژوئن در رم خاتمه یافت. نتایج این نشست، هیچ تغییری را در سیاست هایی که طی سال های اخیر اعمال شده و به وضعیت کنونی انجامیده، نشان نمی دهد.
فائو و امنیت غذایی[ویرایش]
نشست سازمان خواروبار و کشاورزی سازمان ملل (FAO) با موضوع امنیت غذایی در روز پنجم ژوئن در رم خاتمه یافت. نتایج این نشست، هیچ تغییری را در سیاست هایی که طی سال های اخیر اعمال شده و به وضعیت کنونی انجامیده، نشان نمی دهد. بیانیه های حاکی از نیات خیر که از سوی دولت های گوناگون قرائت شد و وعده میلیون ها یورو برای پایان بخشیدن به گرسنگی در جهان، قادر نیست که علل ساختاری مولد این بحران را از میان بردارد.
پیشنهادات بان کی مون، دبیر کل سازمان ملل، مبنی بر افزایش تولید مواد غذایی تا ۵۰% و حذف موانع صادراتی از طرف برخی کشورهای دچار بحران، به جای تضمین امنیت غذایی اکثریت مردم در کشورهای جنوب، تنها دلایل ریشه ای این بحران را تقویت می کند.
انحصار در زنجیره غذایی[ویرایش]
انحصار شرکت های چند ملیتی در هر یک از مفاصل
زنجیره تولید مواد غذایی ، از بذرها تا
کود شیمیایی و از
بازاریابی تا توزیع هر آن چه می خوریم، چیزی است که طی نشست، مورد بحث قرار نگرفت.
با این حال و به رغم بحران، کمپانی های اصلی تولید کننده
بذر ،Monsanto،DuPont،Syngenta درست مانند کمپانی های اصلی تولیدکننده کودهای شیمیایی رشد فزاینده ای را در سود آوری متحقق کرده اند.
بزرگترین کمپانی های فرآوری غذا نظیر Nestle و Unilever نیز افزایش در سود را اعلام کرده اند، اگر چه، سود آن ها کمتر از کمپانی هایی است که کنترل پله های اول در نردبان سیستم غذایی را در اختیار دارند.
به همین ترتیب توزیع کنندگان بزرگ مواد غذایی نظیر Wal Mart،Tesco و Carrefour بر این نکته تاکید کرده اند که سودشان به شکلی مداوم در حال افزایش است.
نتایج نشست فائو بازتاب اجماعی است که سازمان ملل، بانک جهانی و صندوق بین المللی پول به آن دست یافته اند، اجماعی درجهت حفظ سیاست های تجاری و اقتصادی مبتنی بر وابستگی جنوب به شمال و حمایت از شرکت های فراملیتی کشاورزی. گشایش بیشتر بازارهای کشورهای جنوب، تخصیص یارانه به واردات مواد غذایی به مثابه بخشی از کمک های توسعه و در نظر گرفتن یک انقلاب سبز جدید، همه و همه، توصیه هایی است که در این جهت هدف گیری شده اند.
فائو و نمایندگی جامعه جهانی[ویرایش]
رانده شدگان از بحث کسانی بودند که روی زمین کار و از آن مراقبت می کنند و سیاست های غذایی ما باید در دستانشان جای گیرد، آنان همانا زنان و مردان خانواده های کشاورز هستند.
هنگامی که نمایندگان سازمان های کشاورزی تلاش کردند پیشنهاداتشان را در مراسم افتتاح رسمی نشست ارائه دهند، آنان به زور بیرون رانده شدند. در دیدارهایی که در سطوح عالی قبل از این نشست صورت گرفته بود، مشارکت بیشتر گروه های اجتماعی مورد قبول واقع شد، در حالی که اکنون که شاهد وخامت اوضاع هستیم، درها بسته شده اند و این حقیقتی است که از سوی شبکه بین المللیVia Compesina انکار شده.
راه حل وضعیت بحرانی حاضر در پایان بخشیدن به الگوی کشاورزی و نظام غذایی کنونی نهفته است که منافع شرکت های بزرگ فراملیتی را بر نیازهای غذایی میلیون ها انسان ترجیح می دهد. ضرورت ایجاب می کند که به دلایل ساختاری بپردازیم: سیاست های نئولیبرالی که به صورتی نظام مند طی ۳۰ سال اخیر به اجرا درآمده اند و از سوی بانک جهانی، صندوق بین المللی پول و سازمان تجارت جهانی همراه با ایالات متحده و اتحادیه اروپا در خط مقدم، تشویق و به پیش رانده شده اند. برخی سیاست ها نظیر آزادسازی اقتصادی در مقیاس جهانی، گشایش بازارها بدون محدودیت، خصوصی سازی زمین هایی که به تامین مواد غذایی محلی اختصاص داشتند و تبدیل آن ها به زمین هایی با کشت تک محصولی با هدف صادرات، کار را به عدم امنیت غذایی وخیمی کشانده اند.
بر اساس گزارش بانک جهانی، تخمین زده شده است که ۸۵۰ میلیون نفر از مردم جهان (پیش از وقوع بحران) در گرسنگی به سر می برند و حال بر اثر بحران ۱۰۰میلیون نفر دیگر بر این خیل عظیم افزوده خواهد شد.
راه خروج از بحران مستلزم کنترل و منظبط کردن بازار و تجارت بین الملل، بازسازی اقتصادهای ملی، بازگرداندن کنترل تولید مواد غذایی به خانواده های کشاورز و تضمین دسترسی به زمین، بذر و آب و بیرون کشیدن کشاورزی از حوزه توافقنامه های تجارت آزاد و WTOاست.
بازار قادر به حل این معضل نیست. در مخالفت با بیانیه شماره ۲ در فائو و خوزه ماریا سومپسی که تاکید کرد که مساله، موضوع عرضه و تقاضا است و به افزایش مصرف در کشورهای تازه به میدان آمده نظیر هند، چین و برزیل مربوط می شود، ما باید به خاطر داشته باشیم که هیچ وقت فراوانی محصول در جهان تا این اندازه نبوده است.
امروز سه برابر۱۹۶۰ مواد غذایی تولید می شود در حالی که جمعیت تنها دو برابر شده است. ما با هیچ گونه بحران تولید در کشاورزی مواجه نیستیم بلکه با بحران عدم امکان دسترسی بخش عظیمی از جمعیت که نمی توانند بهای کنونی مواد غذایی را بپردازند، مواجهیم. راه حل نمی تواند تجارت آزاد بیشتر باشد زیرا همانطور که نشان داده شد، تجارت آزاد بیشتر، گرسنگی بیشتر و دسترسی کمتر به مواد غذایی را با خود به همراه دارد و ما نباید هیزم بیشتری در آتش بیاندازیم.
منبع[ویرایش]
استر ویواس برگردان: بابک پاکزاد؛ پایگاه اطلاع رسانی فرهنگ توسعه
سازمان های بین المللی
