هواشناسي
مطالعه و بررسي جو هميشه مورد نظر دانشمندان ايراني بوده است. از اين رو خيلي از دانشمندان نجوم در اثر خود بخشي را به مسائل جوي اختصاص دادند. محمد بن زكرياي رازي، ابن سينا، حكيم عمر خيام، ابوريحان بيروني و انوري شاعر معروف از شخصيتها و دانشمندان ايراني بوده اند كه پيرامون پديده هاي جوي مطالبي را در آثار خود به يادگار گذاشته اند.
فعاليت هاي منظم هواشناسي اولين بار با اندازه گيري عناصر جوي توسط سفارتخانه هاي انگليس و روس در
تهران و مناطق نفت خيز جنوب كشور شروع شد كه اين اطلاعات صرفاً به بايگاني كشورهاي مربوطه منتقل شده و احتمالاً در برنامه هاي تحقيقاتي آنها مورد استفاده ويژه قرار گرفته است.
درس هواشناسي در سال ۱۲۹۸ در برنامه درسي مدرسه برزگران منظور شد كه اين درس توسط معلمان فرانسوي تدريس مي شد و در همان محل اولين سكوي هواشناسي احداث شد كه در آن دماي هوا و رطوبت نسبي وميزان بارندگي اندازه گيري مي گرديد. اين سكو در سال ۱۳۰۸ كامل شد و اكثر عناصر جوي را ديده باني مي كرد. بتدريج در اثر نياز شديد بخشهاي كشاورزي و آبياري، تعدادي ايستگاه نيز بر حسب ضرورت در نقاط مختلف كشور تاسيس شد كه مسئوليت آن با بنگاه مستقل آبياري وابسته به وزارت كشاورزي وقت بود.
بعد از جنگ جهاني دوم نيروهاي متفقين براي سلامت پرواز هواپيماهاي خود يك واحد كوچك هواشناسي داير كردند كه نيازهاي هواشناسي هواپيمايي آنها را تامين مي كرد در اين زمان بنگاه مستقل آبياري وزارت كشاورزي، اقدام به تربيت يك گروه ديده بان هواشناس نمود كه اين ديده بانان در سال ۱۳۲۷ فارغ التحصيل و در ايستگاه هاي هواشناسي مشغول به كار شدند.
هواپيمايي كشوري نيز به علت نياز به اطلاعات جوي در فرودگاه هاي اصلي كشور اقدام به تاسيس ايستگاه هاي هواشناسي كرد. در اثر نياز شديد برنامه ريزان به آمار و اطلاعات اقليمي از نواحي مختلف كشور و ناهماهنگي در تاسيس ايستگاه هاي هواشناسي كه توسط بخشهاي مختلف انجام مي شد، مسئولان وقت تاسيس يك واحد هواشناسي مستقل در كشور را ضروري دانسته و در سال ۱۳۳۴ شمسي اداره كل هواشناسي كشور وابسته به وزارت راه تاسيس شد.
