کارکرد اقتصاد روستایی در رشد اقتصادی جامعه
نگاهي به كاركرد اقتصاد روستايي در رشد اقتصادي جامعه
[۱]مقدمه[ویرایش]
اقتصاد روستايي با توليد انبوه و متنوع محصولات كشاورزي، باغي و دامي موجب تامين بخش مهمي از نيازهاي اقتصادي مردم و ارتقاي قدرت صادراتي جامعه مي گردد. روستاها بخش وسيعي از عرصه كشور را تشكيل مي دهند و توجه به جايگاه برجسته روستاها در عرصه اقتصادي، توليدي، محيطي و اجتماعي موجب افزايش كارايي فعاليت هاي توليدي و زراعي اين مناطق مي شود.
نگاهي به اقتصاد روستاهاي كشور، بيانگر اين مسئله است كه كاركرد توليدي، زارعي و دامي اين روستاها از جنبه هاي مختلف، نقش مهم و برجسته اي در اقتصاد جامعه دارد. روستاهاي كشورمان نيازها و احتياجات مردم شهري و روستايي را تامين نموده و زمينه را براي توليد محصولات انبوه و توليدات كشاورزي و باغي و صادراتي نمودن آنها فراهم مي سازد.
مفهوم اقتصاد روستایی[ویرایش]
اقتصاد روستايي عبارت است از كليه فعاليت هاي فردي و اجتماعي كه در محيط روستا به منظور گذراندن زندگي و تامين رفاه مادي روستاييان انجام مي گيرد. بديهي است كه به منظور تحقق يافتن معيشت و رفاه مادي روستاييان قوانيني ضرورت مي يابد كه نشان دهنده ي روش توليد، توزيع و مصرف در حد مطلوب و بهينه مي باشد. بنابراين هر فعاليتي كه در محيط روستا به منظور تامين رفاه و گذراندن زندگي روستاييان رخ دهد، تمام و يا قسمتي از اقتصاد روستا را تشكيل مي دهد.
در كشور ايران به علت تنوع محيط هاي روستايي و تفاوت در توان هاي محيطي، فعاليت هاي اقتصادي روستاها يكسان نمي باشد و از روستايي به روستاي ديگر تفاوت مي پذيرد. به طور كلي فعاليت هاي اقتصادي روستاها در سه محور اصلي كشاورزي و دامداري، صنعت و خدمات قرار دارد و صورت گسترده آن به شكل زير است:
فعاليت كشاورزي[ویرایش]
فعاليت كشاورزي اين فعاليت كه مهم ترين كاركرد مناطق روستايي است، زراعت، باغداري، بهره برداري از جنگل ها و علفزارها، دامداري، صيد و شكار مي باشد. صنايع: بسياري از روستاها از لحاظ توليدات صنعتي در خور اهميت مي باشند، مهم ترين آن شامل صنايع روستايي و صنايع دستي است.
خدمات: خدمات روستايي شامل عرضه و فروش محصولات و توليدات، فروشندگي كالاها، حمل و نقل، اداري و... مي باشد.
با توجه به كاركردهاي سه گانه اقتصادي روستايي ارائه تعاريفي از مفاهيم فوق مي تواند جنبه هاي پنهان مسئله را روشن سازد.
زراعت: زراعت بخشي نسبتا مهم از فعاليت هاي اقتصادي روستايي را به خود اختصاص مي دهد و به فعاليت هايي اطلاق مي گردد كه با هدف بهره برداري از كاشت گياهان يك ساله صورت مي گيرد. نوع كشت محصولات زراعي معمولاً به دو صورت آبي و ديم و باغات مي باشد.
باغداري: باغداري نيز يكي از مهم ترين فعاليت هاي زراعي در روستاها تلقي مي شود كه با توليد و عرضه محصولات و ميوه هاي متنوع از رونق اقتصادي خوبي برخوردار مي باشد. در بررسي باغات روستاها، به باغات مثمر، غير مثمر و محصولات عمده آنها توجه مي گردد.
دامداري: دامداري نيز يكي از اركان اقتصادي روستاهاي ايران مي باشد كه بخشي از درآمد اهالي روستا را تامين مي نمايد كه پرورش و نگهداري گاو و گوساله، گوسفند و بز در روستاها متداول مي باشد، محصولات دامي آنها اعم از شير، پشم و يا مو، گوشت نقش برجسته اي در اقتصاد جامعه دارد.
قاليبافي: در روستاي كشور قاليبافي و فرشبافي و گليم بافي رواج زيادي دارد، به طوري كه تعداد زيادي از خانوارها به كار قاليبافي مشغول مي باشند. اين خانواده ها يا به دليل نداشتن زمين هاي كشاورزي يا در زمان بيكاري هاي فصلي حاصل از كار كشاورزي به كار قاليبافي مي پردازند.
به طور كلي اقتصاد روستايي كشورمان، از تنوع و كاركردهاي مختلفي برخوردار مي باشد، اين امر لزوم توجه بيشتر به اين بخش از عرصه اقتصادي كشور را ايجاب مي نمايد، با توجه به حساس بودن مناطق روستايي و تاثير پذيري آن از عوامل محيطي و طبيعي كه خارج از كنترل برنامه ريزي هاي انساني است، تدوين طرح و حمايت هاي مادي و معنوي از اقتصاد روستايي، مي تواند اين بخش از اقتصاد را در برابر عوامل مختلف مقاوم سازد.
منابع[ویرایش]
| ۱. | ↑ معصومه نعمتي؛ روزنامه رسالت، شماره ۷۶۶۸ به تاريخ ۳۰/۷/۹۱، صفحه ۱۴ (انديشه) |
