کبودخانی سفلی
فارس گزارش میدهد به یاد ماندنیترین روز برای دیاکو/ شادترین روز عمر خدمتی یک مدیر امروز به یاد ماندنیترین روز برای دیاکو بود، دانشآموزی کوچک در روستای کبودخانی سفلی، این روز خوب شادترین روز عمر خدمتی یک مدیر هم بود. به گزارش خبرگزاری فارس از قروه، دیاکو و دوستانش، امسال آغاز مهرشان مثل همه سالها تکراری بود، کودکانی که شادی محیط مدرسهشان در یک کانکس فلزی، رنگی از آهن به خود میگرفت، نمیتوانستند شاد و سرزنده باشند، چون کلاس آنها با همه کلاسها فرق داشت. تفاوت کلاس آنها این بود که در زمستان بیش از اندازه سرد میشد و با گرم شدن هوا، بیش از اندازه گرم، و این تنها بخاطر خاصیت فلزی کلاس آنان بود. روستای کبودخانی سفلی یکی از روستاهای شهرستان قروه است که در حاشیه سد سنگ سیاه این شهرستان قرار دارد، با نزدیک به ۸۰ نفر جمعیت که ۱۳ نفر از این افراد را دانشآموزان مقطع ابتدایی تشکیل میدهند. دانشآموزانی که از وقتی که پا به باغ تعلیم و تربیت گذاشته بودند، آن را باغی نه از جنس مدرسههای زیبایی که میشناختند که از جنس فلز دریافته بودند. کلاسی تنگ و با سقف کوتاه، که اگرچه کمبود فضایش میتوانست برایشان مهر و محبت بیشتر را به ارمغان بیاورد اما دیوارهای آهنی این کلاس، هر از گاهی خود را بر ذهن کوچک دانشآموزان، مسلط میکرد تا خلق و خوی آنها نیز همچون آهن بیروح شود. تکرار روزمره این آمدن و رفتنها برای دیاکو، رامتین، پریسا و دیگر دانشآموزان، انگار تمامی نداشت، آنها هم دوست داشتند مثل سایر دانشآموزان باشند، مدرسهای داشته باشند که دیوارش از آهن نباشد، بتوانند گرما و سرمای هوا را در کلاس تحمل کنند، سقف کلاسشان آنقدر کوتاه نباشد که اگر فرد قد بلندی داخل شد، با برخورد سر او با سقف، بچهها نگران نشوند و در پس این نگرانی، شیطنت کودکانهشان گل کند و به او بخندند، دوست داشتند مدرسهشان مدرسه باشد، نه یک کانکس آهنی که هیچ چیزش شبیه مدرسه نبود. و شاید این خواب هر شب بچههای کبودخانی سفلی بود، بچههایی که امیدوار بودند، روزی این آرزویشان عملی شود... بهترین روز برای یک مدیر شاید شما هم مثل من و مثل خیلی از مردم دیگر بارها دلتان خواست است که کاش جای فلان مدیر بودید، یا فلان مسئولیت به من محول میشد، کاش این امکان وجود داشت تا بر میز ریاست تکیه بزنم و آنگاه... مدیر شدن و مسئولیت پذیرفتن اصلا هم بد نیست و گاهی موجب میشود تا دیگران از شخص مدیر حساب ببرند و گوش به فرمان او باشند، اما وقتی دغدغههای یک مدیر بر زبانش جاری میشود، تازه آن وقت است که میدانی مدیریت تنها شأن اجتماعی نیست و باید بتوانی پست و مقامی را که به تو محول شده است، سر سری نگیری و آن را به قول قدیمیها به راه ببری. امروز وقتی دغدغه مدیر آموزش و پرورش قروه بیان شد، تازه فهمیدم برای مدیریت چقدر باید صبر و تحمل داشت. حسین الماسی در مراسمی، گفت: سال گذشته تنها پس از چند ماه از آغاز مدیریتش، بازدید از روستای کبودخانی داشته که در این بازدید شرمنده دانشآموزان و اولیای آنان در این روستا شده است. شرمندگی این مدیر به خاطر وضعیت بد تحصیلی دانشآموزان در یک فضای نامناسب بوده است و او در شرایطی که اعتباری برای ساخت یک مدرسه هرچند کوچک را هم نداشته است، تنها از دیدن این وضعیت متاثر میشود. گاهی گفتن یک جمله خیرخواهانه میتواند ارزش و ثوابی معادل پاداش آن عمل خیر را به آدمی اعطا کند، گفتن اینکه کاش داشتم و مدرسهای برای این کودکان معصوم میساختم. اما گاهی نداشتن هم نمیتواند بهانهای برای فرار از مسئولیت انسانی باشد، باید تلاشها متمرکز میشد و دانشآموزان این روستا هم میتوانستند در فضایی شایسته دانشآموزی خود، به تحصیل بپردازند. بسیج برای جمعآوری کمکهای خیرین صورت میگیرد، ۳۵۰ میلیون ریال را خیرین مدرسهساز در سطح استان کردستان متقبل میشود، اما این یک سوم نیاز برای احداث مدرسه در روستاست... اینجاست که معلمان، این باغبانان صبور عرصه تعلیم و تربیت خود به عرصه میآیند و گرهی از کار دانشآموزان میگشایند. مدرسه کوچک اما زیبای دانشآموزان کبودخانی سفلی امروز بهرهبرداری شد، تا آرزوی کوچک رویاهای آنان به حقیقت بپیوندد. به گفته مدیر آموزش و پرورش قروه، ۲ هزار و ۶۰ فرهنگی شاغل و هزار فرهنگی بازنشسته در این شهرستان، ماهانه بیش از ۲۶ میلیون ریال برای امر خیر مدرسهسازی در شهرستان کمک میکنند که نقش ویژهای در امر خیر مدرسهسازی ایفا میکنند. الماسی خاطرنشان کرد: از محل همین کمکهای ماهانه فرهنگیان، توانستیم ۵۰۰ میلیون ریال اعتبار مورد نیاز برای ساخت مدرسه در روستای کبودخانی سفلی را تامین کنیم. وی با بیان اینکه امروز یکی از شادترین و به یاد ماندنیترین روزهای خدمتش است، گفت: اگر این مدرسه در نوبت قرار میگرفت تا با بهرهگیری از اعتبارات دولتی احداث شود، سالها زمان میبرد. الماسی با بیان ویژگیهای این طرح آموزشی تصریح کرد: این روستا یکی از چند روستای شهرستان بود که دانشآموزان آن در کانکس مشغول به تحصیل بودند و به همت خیرین عملیات اجرایی آن در طول ۲ ماه و نیم انجام گرفت که مصداق عینی عزم جهادی است. وی با بیان اینکه طرحهای خیرساز، با مشارکت ۷۰ درصدی دولت و ۳۰ درصدی خیرین باید به سرانجام برسد، افزود: این مدرسه اولین مدرسه در سطح شهرستان است که ۱۰۰ درصد هزینه آن را خیرین پرداخت کردهاند. مدیر آموزش و پرورش قروه اضافه کرد: این مدرسه دو کلاسه در زمینی به مساحت ۱۶۳ مترمربع و زیربنای ۸۳ مترمربع احداث شده است که نخستین مدرسهای است که تمامی هزینههای آن را خیرین مدرسهساز متقبل شدهاند. این مسئول عنوان داشت: برای احداث این مدرسه ۸۵۰ میلیون ریال هزینه شده است که ۳۵۰ میلیون ریال توسط خیرین استان و ۵۰۰ میلیون ریال آن را فرهنگیان آموزش و پرورش قروه اهدا کردهاند. به گفته الماسی، ۸ مدرسه در این شهرستان با ۲۴ کلاس درس در دست احداث و یا تکمیل شدن است که تعهد خیرین در این راستا بیش از ۸ میلیارد ریال است. مدیر آموزش و پرورش قروه، با اشاره به اینکه ۳ مدرسه کانکسی دیگر نیز در روستاهای این شهرستان وجود دارد، گفت: یکی دیگر از مدارس خیرساز نیز در روستای تقیآباد تا اواخر پاییز آماده بهرهبرداری میشود که هزینه ۵۰۰ میلیونی آن را خیر نیک اندیش، رضا خالدیان اهدا کرده است. مدرسهسازی فرهنگ عمومی جامعه شود فرماندار قروه نیز در این مراسم با تاکید بر اینکه عملکرد خیرین در حوزههای مختلف قابل تقدیر است، افزود: دعوت از خیرین برای مدرسهسازی باید در سایه مشارکت عمومی شکل گرفته و به فرهنگ عمومی جامعه تبدیل شود. محمد شرفبیانی افزود: امروز سیطره بر دنیا از راه علم و دانش میسر است، بنابراین هر گام و حرکت ارزشمندی که در راستای تقویت علمی و رشد جامعه صورت گیرد، گامی ارزشمند است. وی با بیان اینکه خیرینی که در امر مقدس مدرسهسازی فعال هستند، جایگاه نخست را در کسب رشد علمی دارا هستند، تصریح کرد: همه مردم باید خود را ملزم به احداث، مدارسی پررونق بدانند. • دیاکوهای سرزمین من همچنان چشم به راه دستان پرسخاوت شما هستند امروز شادترین روز برای یک مدیر اجرایی بود، روزی به یاد ماندنی برای دیاکو و دانشآموزان مدرسه کبودخانی سفلی، که نخستین روز حضور در مدرسه نوساز را تجربه میکردند، اما هنوز هم دیاکوهای بسیاری در جای جای این سرزمین فرهنگ و هنر، چشم به راه یاری دستان پرسخاوت شما هستند تا آنان را در رسیدن به قله مرتفع تمدن بزرگ اسلامی، به پیش ببرد..
|