حمیران
روستاي حميران/
بندرلنگه /
هرمزگانروستای حمیران واقع در استان هرمزگان، ۷۰ کیلومتری شرق شهرستان پارسیان از توابع بخش مرکزی و دهستان بوچیر و در ۴۵۰ کیلومتری
بندر عباس مرکز استان هرمزگان قرار دارد.
معرفی روستا[ویرایش]
روستای حمیران واقع در استان هرمزگان، ۷۰ کیلومتری شرق شهرستان پارسیان از توابع بخش مرکزی و دهستان بوچیر و در ۴۵۰ کیلومتری بندر عباس مرکز استان هرمزگان قرار دارد. درحال حاظر حدود۸۳۰ نفر جمعیت دارد.
نام اصلی روستا در ابتدا امیران بوده و چون اکثر ساکنین آن از امرای محلی و شیخ نشین بوده اند به این نام، نامگذاری شده و شاهدین این ادعا ، قلعه ها وبرج های قدیمی در چهار گوشه اطراف روستا می باشد که دسترسی دشمن به آنها مشکل بوده و بر محیط پیرامون روستا اشراف کامل دارند. اما بعدها که مهاجرین سرزمین جنوبی عربستان به قسمتهای شمالی خلیج فارس کوچ کرده و در این روستا سکنی گزیده اند نام روستا از امیران به حمیران تغییر نام یافته است.
نژاد و زبان[ویرایش]
اکثر ساکنین روستا از نژاد سفید پوست تیره هند و اروپایی تشکیل شده و چند خانوار نیز سیاه پوستان هستند گویش محلی روستا عربی ۹۰ درصد ومحلی صحبت می کنند.
فارسی ۱۰ درصد می باشد که فارسی زبان با لهجه های بستکی و فرامرزی (فارسی محلی) می باشد.
دین[ویرایش]
دین مردم روستا اسلام و پیرو مذهب تسنن (شافعی) می باشند.
جمعیت[ویرایش]
جمعیت روستا حمیران بالغ بر ۸۵۰ نفر می باشد و در فصل کشت محصولات کشاورزی مهاجرین زیادی از مناطق جیرفت-
کهنوج – شیراز
همدان و اتباع کشور افغانستان تا زمان برداشت محصول ماندگار می شوند
اشتغال[ویرایش]
درآمد بیشتر مردم به ترتیب کشاورزی – دامداری – خدمات و بازرگانی می باشد و عده کمی نیز در کشور جنوب خلیج فارس مانند امارات – قطر و کویت به کارهای خدماتی مشغول هستنند .
کشت دیم به کاشت گندم و جو بوده که در ماههای آبان و آذر زمین را شخم زده و در صورت بارش نزولات آسمانی برکات زیادی عاید دهقانان می شود اما کشت آبی شامل نخیلات – مرکبات و صیفی جات می باشد که آب آنها از چاههای عمیق به کمک کف کش های برقی و توربین تهیه می شود . از میان مرکبات لیمو و پرتقال بیشترین نوع کشت و در میان صیفی جات
گوجه فرنگی –
هندوانه – خیارسبز –
بادمجان -
کدو، فلفل تیز و دلمه ای و انواع سبزی جات را شامل می شود. دامداری روستا محدود به پرورش گاو- گوسفند- بز و
مرغ خانگی می باشد و اخیرا گاوداری- مرغ داری و جایگاه دام به صورت صنعتی دایر شده اند .
اکثر کارگران خدماتی در مناطقی مانند شرکت نفت فلات قاره (لاوان)- اداره راه و ترابری و کار ساختمانی مشغول هستند.
بازی های محلی[ویرایش]
دار توپ(خلف اربع):
این بازی خاص روزهای عید سعید فطر و رمضان می باشد که به مدت دو هفته است و اکثر زنان به این بازی علاقه خاصی دارند
وسایل لازم: توپ بد مینتون- چوب مخصوص سنگ یا نشانه.
روش بازی : افراد شرکت کننده به دو دسته مساوی تقسیم شده وبه قید قرعه شروع کننده بازی انتخاب می شود. تیم الف:در یک محدوده مشخص اقدام به زدن توپ با چوب می نمایند و هرکس که به توپ ضربه می زند باید برای شارژ مجددبه محلی که قبلا به عنوان نشانی تعیین شده واز محل ضربه زدن ۵۰متر فاصله دارد دور بزند در بین اعضا کاپیتان فقط حق دارد ۴ ضربه متوالی بزند و این امتیاز قابل واگذاری به اعضائ تیم می باشد.تیم (ب) در صورتی که توپ تیم(الف) را بعد از ضربه زدن در هوا بربایند یادر صورت دور زدن نشانی یکی از اعضای تیم ضربه زننده را مورد اصابت قرار دهند جای خود را تعویض خواهند کرد.
بازی دوم: سه رنگه ای
وسایل لازم: تازیانه (شلاق)
شرح بازی:
بازی کنان به هر تعداد که باشند در یک ردیف منظم صف کشیده دو نفر از آنها به گوشه ای رفته ونام یک رنگ را با توافق همدیگر انتخاب کرده سپس شروع به نظر خواهی از بازی کنان می کنند هر کدام از آنانکه رنگ مورد نظر را درست تشخیص داد شلاق را گرفته و به دنبال سایر اعضا می گردد و هر بازیکنی که مورد اصابت شلاق قرار گرفت از میدان مسابقه خارج می شود و آخرین نفر به عنوان قهرمان مسابقه شناخته می شود.
بازی سوم: مکسی
وسایل مورد نیاز:
۲ عدد چوب بلند و کوتاه ، عصا به طول ۷۰ الی ۱۰۰ سانتیمتر
مکسی (چوب کوتاه ) به طول ۱۲ سانتیمتر ، و اخرین مورد ، محدوده و نقطه پرتاب که اگر چوب کوچک از آن گذشت امتیاز به حساب می آید که به نام رادیات یا رادیان معروف است
شرح بازی :
بازیکنان به دو دسته تقسیم و در محدوده ای مشخص دایره ای کشیده و در فاصله معینبستگی به سن بازیکنان سنگ چین یا (رادیات) تهیه می کنند و بازیکنان دو تیم به ترتیب ، مکسی را در حفره ای کوچک قرار داده و با ضربه زدن به سر چوب کوچک(مکسی)،مکسی به هوا بلند شده و افدام به ضربه زدن به آن می نمایند هرتیمی که بتواند تعداد بیشتری چوب کوچک را از نقطه ی مشخص شده به دورتر پرتاب کنند به عنوان امتیاز می تواند مکسی را در دست گرفته و به آن ضربه بزنند و تیم حریف باید با پرتاب آن با دست در درون دایره مشخص شده اقدام به خنثی کردن امتیاز حریف نماید.
پوشش و لباس محلی روستای حمیران:
چون اغلب جمعیت روستا عرب زبان هستند پوشش آنها نیز مانند پوشش کشور های عربی است که شامل دشداشه وشال مخصوص مردانه به نام غتره و دمپایی عربی می باشد .زنان نیز پوشش خاص خود را دارند و با توجه به رعایت موازین شرعی و اهمیت عفت ، لباس آنها شامل برقع یا نقاب مخصوص به نام عربی(بطوله) ، لباس تن مخصوص به نام کندوره ،ثوب و دمپایه است که متاسفانه این اواخر لباس محلی خود را به لباس های متداول بازار داده و رسم و رسومات گذشته در حال پیوستن به تاریخ می باشد.
خوراک های سنتی روستا[ویرایش]
جریش:
گندم را آرد کرده و با پیاز و مهیاوه(سوری) و روغن سرخ کردهو پس از ریختن کمی آب با به هم می زنند تا آماده شود.
چبن:
نان را خرد و ریزه کرده و در آب گوشت می پزند تا نرم و له شود و پس از سر رسیدن نوش جان می کنند.
مرگوگ:
غذایی شبیه ماکارونی اما باریکتر که در آب پخته و آبکش کرده و در حالت دم پیاز سرخ کرده به آن اضافه می کنند و برای تزئین آن از تخم مرغ استفاده می شود.
نان های محلی این روستا:
تپو، ارگاگ، لیتک، فلزین و چاولین می باشد.
ولی اکنون نانوایی در این روستا دایر شده و مردم کم به سراغ نان محلی می روند.
منبع[ویرایش]
روستانیوز
